معناشناسی حزن در قرآن کریم

موضوع پژوهش حاضر، حزن در قرآن است که با استفاده از معناشناسی، به بررسی میدان معنایی واژگان «حزن» و ارتباط میان واژهای کلیدی در شبکه ی معنایی حزن (حزن، اسی، اسف، بث، غم، کرب، حسرت، غبره)پرداخته است و با هدف ترسیم میدان معنایی واژگان اندوه در قرآن این پژوهش صورت گرفته است. اسلام قرآن را به عنوان برنامه عملی زندگی بشری معرفی کرده که تمامی ابعاد زندگی وی را مورد توجه قرار داده وبرنامه هایی برای آن ارائه می کند.بنابراین با توجه به اینکه حزن جزیی جدایی ناپذیر از زندگی بشر شده که بر روابط فردی، اجتماعی و معنوی انسان ها اثر می گذارد ضروری است جایگاه آیات حزن در قران بررسی و با تهیه فهرستی از آیاتی که حاوی واژگان(حزن،اسی،اسف،بث،غم،کرب،حسرت،کظم) استو با رجوع به تفاسیر مختلف و متد های معناشناسی (تحلیل مولفه ای، حوزه معنایی و به خصوص هم نشینی) به بررسی این آیات بپردازد و دیدگاه قرآن و راه کار هایی که در این زمینه ارائه شده را بیان نماید. از رهیافت های حاصل از پژوهش حاضر عبارتست از اینکه اغلب آیات حزن به سنت های الهی در جهت رفع حزن از مومن و گرفتار شدن کافر در حزن و عذاب اشاره دارد. همان طور که خداوند اراده کرده است که محسن، مسلم، متقی و انفاق کننده در راه خداوند خوف و حزن اهوال قیامت را نداشته باشند، همان طور تقدیر کرده است که تکذیب کننده آیات الهی نتواند از حزن و ترس اهوال قیامت رهایی یابد. بنابراین اراده و سنت الهی در جهت ایجاد حزن وبرطرف شدن آن نقش اساسی دارد.